Waarom mijn profielfoto wel Frans gekleurd is

Ik lees hier en daar waarom we onze profielfoto niet in de Franse kleuren mogen zetten. Ik lees dat het niet ok is van ons om meer aandacht te hebben voor wat eergisteren in Parijs gebeurde dan voor alle andere aanslagen die de wereld getroffen hebben het afgelopen jaar.

Mensen veroordelen elkaar voor het feit dat we vandaag meer getroffen zijn en voor de manier waarop we ons verdriet en ons medeleven met de Fransen tonen.

Zo worden mooie en goedbedoelde signalen op hun beurt de basis om te oordelen, om kritiek te geven, om verdeeldheid te zaaien. Om elkaar op de vingers te tikken en te zeggen hoe we het moeten aanpakken.

Uiteraard klopt het rationeel dat het vreemd is om zoveel medeleven te zien vandaag en veel minder na de aanslag op het Russische vliegtuig, de aanslagen in Kenya, Syrië, Palestina, Turkije, Thailand of.... Deze Franse mensenlevens zijn niet meer waard dan al die anderen! Elke dag vallen honderden (duizenden) onschuldige slachtoffers die onze aandacht en hulp verdienen. 

Anderzijds is het normaal dat dat wat dichtbij je bed gebeurt harder binnenkomt. We zitten niet elke dag in een vliegtuig, wel met vrienden op op café, we kijken naar voetbal of we gaan naar een concert. Het is zo herkenbaar en zo nabij deze keer. Velen van ons waren ooit in Bataclan of liepen langs het Stade de France en velen van ons hebben vrienden en kennissen in Parijs.

Het is dichtbij en het had ons ook kunnen overkomen. Als dan blijkt dat ons land ook geviseerd wordt en er betrokkenheid vanuit ons land zou zijn voedt dat ons gevoel nog meer. Is dat fout? Het is menselijk.

Zeggen we daarmee dat andere aanslagen minder erg zijn? Helemaal niet.  Raken ze ons minder? Ja omdat ze verder van ons afstaan en minder herkenbaar zijn. En misschien is dat maar goed, want als elke aanslag, moord en onzinnig lijden zo zou binnenkomen als deze zou ik niet meer slapen...

Het is een psychologisch mechanisme, maar daarmee zegt niemand: 'dit is erger dan de aanslagen in Kenya, Palestina, Thailand of Rusland’ ...

Laten we dan ook respect hebben voor de manier waarop ieder zijn verdriet, angst of medeleven wil tonen. Laten we elkaar hierin vrij laten, elkaar steunen en niet oordelen. Herinner ons mild aan alle andere slachtoffers als je dat nodig vindt, doe zachtjes onze ogen open als je dat nodig vindt, maar veroordeel mensen niet omdat ze hun profielfoto Frans kleuren of vandaag meer in shock zijn dan voorheen. 

Ondanks dit afschuwelijk drama wil ik net de aandacht vestigen op de warmte en verbondenheid die ik zie ontstaan. Op mensen die elkaar troosten en steunen, die samen willen leven en zin willen geven. Dat wil ik meenemen en omdat ik erg meeleef met kennissen en vrienden in Parijs (en alle onschuldige slachtoffers, familieleden en vrienden) laat ik mijn profielfoto voorlopig in de Franse kleuren staan.

Ik krijg zelfs een ontzettend warm gevoel van dit kleine gebaar van medeleven EN tegelijkertijd ben ik me bewust van alle andere slachtoffers. Ik droom van beterschap, van vrede, wereldwijd. 

Je bent perfect en waarom we dat beter niet zeggen tegen onze kinderen...

'je bent zo lief'  'Je bent zo mooi' 'Je bent zo slim' ' Je bent zo sportief' 'je bent perfect'

We hemelen onze kinderen op, we overstelpen hen met complimenten. We roepen 'wat een mooie tekening' ook als we het in de verste verte niet op de bedoelde piratenboot lijkt. We beschermen hen, we nemen hindernissen weg, we zorgen ervoor dat ze niet kunnen falen, we creëren succeservaringen. We leggen de lat wat lager als ze te hoog lag. Dat is wat we doen om onze kinderen met voldoende zelfvertrouwen deze wereld in te sturen.

Maar is dit wel de beste weg? Bereiden we hen zo voor op een succesvol leven? Krijgen ze zo het zelfvertrouwen waar we op hopen?

We creëren op deze manier kinderen met een 'fixed mindset'. Mensen met deze 'vaste mindset' geloven dat hun eigenschappen (intelligentie, persoonlijkheid...) vaststaan en niet kunnen veranderen. Mensen worden gelabeld met 'dom of intelligent' 'lief of minder lief' een 'talenknobbel of een tennistalent'. Die eigenschappen waarmee ze zichzelf identificeren moeten dan ook bewezen worden ten aanzien van zichzelf en anderen. Situaties waar het omgekeerde van deze eigenschap aan het licht zou kunnen komen gaan ze uit de weg. 

Een vraag: wat zou jij als ouder doen?  (dit voorbeeld komt uit het boek mindset van Carole Dweck):

De 8 jarige Marie ging naar haar eerste turnwedstrijd. Ze was groot, slank, lenig en energiek. Ze was perfect om te turnen en ze hield ervan. Ze was wel wat zenuwachtig voor de eerste grote wedstrijd. Anderzijds wist ze dat ze goed was en had ze zelfvertrouwen. Ze had zelfs al gezocht naar een plaats om haar eerste medaille op te hangen. 

De grondoefening deed ze goed, ze stond een hele tijd eerst, maar toen kwamen andere, nog betere meisjes aan de beurt. Ook de andere oefeningen deed ze goed, maar niet goed genoeg voor de medaille. Anderen waren beter. Ze was teleurgesteld en kwaad toen ze geen medaille kreeg. 

Wat zou jij tegen doen als je de moeder (of vader) van Marie was? Welke van volgende dingen zou je zeggen? 

1. Je zou haar zeggen dat je vond dat ze de beste was

2. Je zou haar zeggen dat ze eigenlijk de medaille verdiend had en dat het niet eerlijk was

3. Je zou haar zeggen dat turnen en de wedstrijd niet zo belangrijk zijn

4. Je zou haar zeggen dat ze het kan en dat ze volgende keer wel zou winnen

5. Je zou haar zeggen dat ze het niet verdiende om te winnen 

In onze maatschappij hebben we vandaag de neiging om onze kinderen te beschermen van faalervaringen, maar net dat is op lange termijn schadelijk! 

En wat is het effect op onze kinderen van deze antwoorden?

1. Zeggen dat ze de beste was zou niet eerlijk zijn. Je zou liegen en is dit wat je je kind wil meegeven? 

2. Je steekt het verlies op de anderen. Wil je je kind opvoeden met het idee dat anderen verantwoordelijk zijn voor haar tekortkomingen? 

3. Bij de derde reactie (zeggen dat het niet belangrijk is) geef je haar de kans om dingen die ze niet meteen goed doet niet belangrijk te vinden. Is dat de boodschap die je wil geven aan je dochter? 'oh Frans lukt niet goed, maar het is niet erg, want niet belangrijk' ... 

4. En de vierde is waarschijnlijk de meest gekozen optie en eigenlijk de gevaarlijkste. Want daarin zeg je dat ze al goed genoeg is. Dat ze er zo wel zal komen. Dat wat ze nu in zich heeft volstaat om uit te blinken. Maar waarom zou ze volgende keer winnen? En hoe gaat ze zich dan voelen? 

5. De laatste optie lijkt hard, maar is de enige goede. Natuurlijk kan je deze boodschap anders brengen, maar Marie was (nog) niet goed genoeg. Dat is de enige boodschap die juist is. 

De beste reactie? ' Marie, ik zie hoe teleurgesteld je bent en ik begrijp het. Het is vervelend als je al je hoop ergens op gezet hebt en het lukt niet. Ik weet dat je geprobeerd hebt, maar er waren meisjes die beter waren dan jij. Als dit iets is wat je echt graag wil, dan moet je nog wat harder werken' 'Als je enkel wil turnen voor je plezier dan kan dat uiteraard ook Marie'. 

Resultaat van dit gesprek? Marie begon nog meer te trainen. Ze werkte harder en ze werd beter en beter. Ze won nog heel wat medailles. Haar vader leerde haar om te gaan met falen en hij leerde haar dat je steeds kan groeien als je ervoor werkt. Marie krijgt een 'groei-mindset'. Uit elke ervaring kunnen we leren en  falen hoort erbij, hard werk soms ook... 

Aanrader: 'mindset van Carol Dweck' 

Daar gaat hij ...

Daar gaat hij ... Het klinkt als de mannelijke versie van een Clouseau lied.  Ik voelde me ook zoals de ondertoon van dat liedje (daar gaat ze): een beetje nostalgisch, trots (ik dank de Heer voor dit mooie exemplaar) en ook een beetje bang.

Vandaag staat in het teken van loslaten en vertrouwen hebben. Het ontwikkelingsproces van je kind aan anderen toevertrouwen. Hopen dat de nieuwe juf hem goesting kan geven. Want goesting daar draait het allemaal om.  Het gaat niet over maaltafels of om schoonschrift, maar om goesting om te leren en te ontdekken. Hij ging deze morgen binnen met veel goesting en ik hoop dat de juf erin slaagt om die goesting te versterken. Als ze daarin slaagt, krijgt ze in juni de grootste doos mercikes die ik kan vinden. Al de rest (rekenenen, lezen, schrijven, turnen en geschiedenis) volgt wel.

Toen ik de schoolpoort achter me dichttrok realiseerde ik me de schoonheid en de impact van onze job. Hoewel mijn doelgroep wat ouder is, heb ik ook een fantastische job in het onderwijs. Het is een schone job, de schoonste job en verdorie we hebben zoveel macht. Wij, leraren, hebben zoveel macht. We kunnen dingen veranderen. We kunnen de wereld een beetje beter maken. We kunnen de blik van onze leerlingen verruimen. We kunnen ze  goesting geven. We kunnen inspireren.  

We hebben zoveel macht, we kunnen zoveel bijdragen EN we kunnen het ook helemaal verkloten. Net daarom is loslaten soms wat moeilijk. Wat als hij binnenkort niet meer naar school wil gaan? Wat als lezen een opgave wordt? Wat als leren saai wordt? Wat als het vooral moeten en niet meer mogen wordt? Wat dan? 

Op jobat vind je vandaag nog de vacature voor leerkracht terug. De eerste zin gaat als volgt: Als leerkracht draag je kennis en bekwaamheid over aan leerlingen. 
Ja natuurlijk moeten we ook kennis overdragen aan onze leerlingen, studenten. NATUURLIJK kunnen ze het plezier van boeken niet ontdekken als ze niet kunnen lezen. Maar verdorie (!) ze moeten vooral goesting krijgen om te verdwalen in die boeken. Goesting om nieuwe werelden te ontdekken, om te dromen van een beetje meer Mathilde in zichzelf, om te fantaseren over ronddolen in een chocoladefabriek (ja ik was een Roald Dahl fan). Als ze willen lezen, zullen ze leren lezen, want waar een wil is, is een weg. 

Ik zou met veel plezier die vacaturetekst herschrijven en van die eerste zin het volgende maken: Als leerkracht straal je goesting uit, deel je passie en begeleid je leerlingen... Want daar gaat het verdorie om (en nu stop ik met vloeken), daarmee maak je het verschil. Niet met de kennis die je hebt.

Ik wens aan alle leerlingen een juf of meester met goesting en aan alle ouders het vermogen om los te laten. 

PS: Vanavond kan hij zijn eerste woordje 'IK' lezen vertrouwde de directeur ons toe. Geweldig toch? 

40 dagen zonder gezaag

40 dagen zonder vlees? Moeilijk! 40 dagen minder vlees, ja graag! Inspiratie voor een ander ambitieus plan. 40 dagen zonder klagen, doe je mee? 

We houden van klagen en zeuren. Door te zagen probeer je een gevoel van controle te ontwikkelen en je probeert gehoord te worden. Ja het is wel eens leuk een middag klagen in de refter, maar wat win je ermee?  Door het klagen en het beluisteren van anderen wordt je hoofd vervuild met negatieve gedachten. Die gedachten kunnen je 'overspoelen'.  En je gesprekspartner kan verveeld geraken (ZZZZZzzzzzzz). 

Mogen we ons hart niet meer luchten? Natuurlijk wel! Dat doet verdomme deugd en het moet kunnen. En onze gevoelens mogen er zijn, beter nog, moeten er zijn. Want laten we eerlijk zijn; life isn't always easy. 
We laten wel stoom af, maar pakken het probleem dat aan de basis van ons gezaag ligt vaak niet aan (stelt Maarten van Steenkiste in De Morgen). Aan de slag dus. 

Ik ga de mosterd graag halen bij de AA ... 

'give me grace to accept  the things that cannot be changed, courage to change the things which should be changed, and the wisdom to distinguish the one from the other.' 

We hebben ook veel redenen om te klagen, we willen immers dat alles perfect loopt. We stellen hoge verwachtingen aan het leven, aan onze partners, aan ons werk en aan onszelf. Daar kunnen de Boeddhisten een voorbeeld voor ons zijn. Minder verwachtingen stellen en meer in het hier en nu leven zorgt voor meer genot en minder teleurstelling (en dus ook minder gezaag). We worden gelukkiger van minder gezaag. Het leven is aan de positivo's 

5 Simpele tips 'to become a positivo' 

(succes gegarandeerd)

1. Omring je met positieve mensen (jep laat de energievreters los...)

2. Stel jezelf en anderen oplossingsgerichte vragen: Wat kunnen we eraan doen? Hoe gaan we dit oplossen? Wat zou kunnen helpen?

3. Wees dankbaar om wat er wel is. Stel jezelf de vraag, hebben we het echt zo slecht?

Mijn persoonlijke truc? Het 'dankbaarheidsspel'. Ook mijn zoon is grote fan van het 'blijspelletje' (de eigengemaakte kinderversie). Hoe het gaat? Eindig de dag met opnoemen van de zaken die je die dag blij gemaakt hebben.

Een voorbeeld uit het leven gegrepen? Ik ben dankbaar omdat ik deze morgen zalig gelopen heb in het park, ik ben dankbaar omdat de zon scheen en de vogels floten, ik ben dankbaar dat ik daar was met een goede vriendin, ik ben dankbaar voor de babbel die we hadden. Ik ben dankbaar voor het heerlijke bad daarna, voor de geur van Rituals Body Lotion, voor het inspirerende boek dat me vergezelde, voor de propere keuken (resultaat van een uurtje werk), dankbaar voor een leuke thé-date met een leuke vriendin, de gezellige bar die de ontdekking van de dag was en ik ben dankbaar voor de date met mijn lief vanavond... Ja er zijn slechtere dagen ;) toch lukt het elke dag om voor elke vinger iets op te noemen waarvoor ik dankbaar ben.

Een leuk, gelijkaardig initiatief is 365 days grateful (en met de titel van mijn blog in het achterhoofd is dit dus echt iets voor mij). Wie doet mee? Elke dag, 40 dagen lang (vanaf vandaag!) een foto van iets moois, iets leuks, iets fijn,  iets om dankbaar voor te zijn.

4. Accept the things you cannot change...

5. Als je gevoelig bent aan negatieve prikkels, probeer die dan te vermijden (ik kijk bijvoorbeeld minder naar het nieuws en weiger om de verslaggeving over die zotten van IS te volgen, het maakt me ziek en klagerig - and I cannot change it). 

En nog één extra in de aanbieding (tromgeroffel): verwacht wat minder (vooral van anderen)... (expectation is the root of all heartache zei Shakespeare ooit, die man was slim!) 

Oh ja, 40 dagen minder klagen is ook goed... Rome werd ook niet in één dag gebouwd weet je wel ;) Dat geeft mij ook het excuus om me (heel af en toe) te laten gaan...