Over ziek zijn en het druk druk druk virus

Ziek zijn, dat kan nu niet! Geen tijd voor, teveel te doen. Niets aan te doen, deze keer was het serieus, mijn lichaam deed het licht uit. Doorgaan was geen optie meer.

Na 3,5 dagen zweten en rillen in bed, nestelde ik me in de zetel en zag toevallig een aflevering waarin Jaques Vermeire (een zieke mens kijkt rare dingen) stelt 'dat men in sommige beroepen (zoals het zijne) niet ziek kan zijn'.  Hoewel ik het bullshit vond, hield de uitspraak me toch bezig.
Terwijl ik de ziel uit mijn lijf hoest, waardoor ik elke buikspier pijnlijk voel opspannen, besluit ik hem een beetje gelijk te geven. Het is inderdaad in veel beroepen, en voor veel mensen moeilijk om ziek te zijn.  En dat baart me zorgen. Ik denk na over mezelf. Ik weet dat ik zelf schuldig ben, maar het is ook het gevolg van een opholgeslagen en zichzelf uitputtende maatschappij en van weinig solidariteit in onze maatschappij en op onze werkvloer. Een gedeelde verantwoordelijkheid? 

Toegeven aan je baas, je klanten, je publiek en je familie dat ze even niet op je kunnen rekenen EN toegeven aan jezelf dat je moet rusten vraagt moed. Het is niet hip, niet sterk, een beetje flauw misschien. Druk druk druk is in, ziek is uit. 

De drempel om ziek te zijn is hoog, de consequenties van een paar dagen rust zijn vaak groot. Een overvolle mailbox bij terugkeer en alle afspraken opnieuw inplannen, het gevoel van niet gemist kunnen worden, ... Onze werkcontext is vaak ook weinig solidair. Hoewel ik de beste collega's heb, kunnen zij geen werk overnemen. Ook zij hebben het druk druk druk ( besparingen in het onderwijs, als u wil kan ik daarover ook een boom opzetten). Maar ook in andere sectoren moeten we het vaak alleen oplossen of worden collega's die nog langer volhouden en eigen signalen negeren overladen door die collega's die thuis zitten omdat ze te lang volgehouden hebben (wat een vicieuze cirkel). 

Door de grote drempel om ziek te zijn en alle consequenties die erbij komen,  negeren we belangrijke signalen, vragen we een paardenmiddel aan de dokter en negotiëren we over onze rusttijd. We trachten de schade op ons werk te beperken, maar doen ons lichaam hiermee tekort. 

Als we toch moeten thuisblijven, voelen we ons schuldig tegenover ons werk (het 'Heilige werk' nam de plaats in van die andere Heilige), wat maakt dat we niet kunnen ontspannen en loskomen van dat werk. Bij ziekte een laptop mee in bed en de telefoon op het nachtkastje... We geven ons niet over aan de vermoeidheid of de ziekte, we vechten ertegen. Het vechten en de schuldgevoelens putten nog meer uit.

En het negeren van onze signalen, onze alarmsignalen die aangeven dat ons lichaam (en geest) rust nodig hebben, ons sterk houden, leidt op langere termijn tot uitputting, tot burn-out,.... 

En dat kost ons, onze werkgever en onze maatschappij nog veel meer. We hollen maar door, durven niet nee zeggen of ziek zijn, er is ook geen ruimte bij collega's om op te vangen. Het is altijd van 'druk druk druk'. We gaan met zen allen in overdrive. Het druk druk druk virus is allomtegenwoordig. 

We negeren elk oranje licht, want stoppen is zo moeilijk en voor je het weet sta je voor rood. 

We moeten leren stoppen voor oranje en onze lichaamsignalen serieus nemen en onze omgeving, werkgever en collega's, mogen ons hierbij steunen. Een gedeelde verantwoordelijkheid en gezamenlijke uitdaging.

Ik roep iedereen op om op adem te komen bij oranje in plaats van extra gas te geven, om te leren niets doen om te herstellen van het druk druk druk virus (een uitdaging van formaat, niets doen, gewoon helemaal niet nuttig zijn). Succes en geniet dit weekend vooral van veel nietsdoen.